Prolog

   ...Każdy z niecierpliwością wyczekiwał tego dnia.
   Cały las zebrał się w jednym miejscu, żeby powitać nowego dziedzica tronu, przyszłego króla... Jednak nikt nie spodziewał się, że był to ostatni dzień życia każdego z zebranych tam Pokemonów...

   Dwie Mightyeny, samiec i samica alpha, patrzyli z zniecierpliwieniem, na szarawe jajo, z którego już nie długo miał wykluć się ich syn- mały, wilczy książę.
   - Ookami? - zapytał jakiś Pokemon, a wilczyca odwróciła się w jego stronę. - Czy aby nie za długo czekamy? Yoru już dawno powinien roztrzaskać skorupę jaja! Czy to nie aby nie oznacza, że... - zawahał się, ponieważ samica alpha warknęła ostrzegawczo; jednak po chwili kontynuował: -Yoru jest najsłabszym wilkiem z miotu?
   Wilczycą wstrząsnęło to, co usłyszała. A może, ten Persian miał rację? Nie, to nie było możliwe! A jeśli jednak? Jeśli całym lasem i okolicznymi miastami ma rządzić szczenię, które było najsłabsze z miotu...?
   Jej przemyślenia przerwały radosne okrzyki; natychmiast odwróciła się i zobaczyła, że na gładkiej jak dotąd skorupce jaja pojawiło się małe pęknięcie. Potem następne i jeszcze następne...
   Ookami odetchnęła z ulgą. "Nareszcie!" - pomyślała - "nareszcie Yoru pokaże wszystkim, że jest warty byciu dziedzicem tronu!"
   Jednak, wilczyca kłamała. Nic nie wskazywało na to, żeby 'Yoru' miał być nowym królem. Nic, a nic!

   Nagle, zupełnie nagle, nastąpił wybuch. Nikt nie widział jego źródła, jednak poprzedzony on był cichym, szczenięcym krzykiem:
   - Memento mori!

***

   W tym samym czasie, niedaleko, rozgrywała się podobna scena- tylko, że ktoś, kto miał wykluć się z jaja, nie miał być dziedzicem tronu. Był to po prostu zwykły, najzwyklejszy Absol.
   - Posłuchaj, kochanie! Trudno, że to najsłabszy wilk z miotu, przecież nie możesz go tak po prostu zabić! - krzyknął zdenerwowany Absol, rodzic niewyklutego jeszcze jaja.
   - Posłuchaj, kochanie - warknęła jego żona, obnażając kły - on jest niepotrzebny! I tak jest tutaj za dużo bachorów! Jeden mniej, to żadna strata, prawda?
   Jednak wilk nie był tym przekonany; dalej stał w jaskini, pomiędzy jego niewyklutym dzieckiem, a wilczycą.
   - Nie-pozwolę-ci-go-zabić! - krzyknął, kładąc nacisk na każde słowo.
   Wilczyca potrząsnęła łbem i usiadła na ziemi; schowała kły, wzięła głęboki oddech i powoli wypuściła powietrze.
   - No dobrze... Poczekajmy - mruknęła i spojrzała na jajo; krzyknęła przerażona.
   - Co, co jest? - zapytał wilk i powędrował za wzrokiem żony; natychmiast odskoczył od jaja.
   - Co-to-jest?! - spytała Absol, patrząc z niedowierzaniem na dwa słowa, napisane na ziemi.
   - Memento mori - przeczytał wilk i spojrzał na samicę. - To niemożliwe!
   A jednak. Przepowiednia się spełniła...
   - Ale ja nie chcę umierać! Nie wierz w to, co powiedziała ta głupia 'wróżka'! Nie wierz! - krzyknęła, wtulając pysk w srebrne futro swojego partnera; po jej policzku spłynęła samotna łza.
   Kilka dni wcześniej byli u 'wróżki'. Zapytali ją, dlaczego ich dziecko jeszcze się nie wykluło. Odpowiedziała, że dziecko to będzie ich zgubą; że będzie zabijać każdego, kogo napotka. Wyśmiali ją, jednak teraz już wiedzieli, że to wszystko było prawdą; a to oznaczało, że zostało im tylko kilka sekund życia...
   Jednak byli zbyt wstrząśnięci tym, co usłyszeli, żeby cokolwiek teraz powiedzieć. A nawet jeśli, na słowa było już za późno.
   - Nie chcę umierać - powtórzyła wilczyca.
   I wtedy, na skorupie jaja pojawiło się pęknięcie; zaraz po nim zobaczyli oślepiający blask, a potem już tylko ciemność... Zginęli.
   Oby dwoje nie zdawali sobie sprawy, że temu wszystkiemu, z ukrycia, przyglądała się piątka małych Absolów, które również zginęły...

***

   Trochę to dziwne, ale w odległości około stu metrów od obu nieszczęść, miał miejsce jeszcze jeden, straszny wypadek.
   Zdarzył się on w nocy, w pewnej ubogiej i opuszczonej chatce, służącej kiedyś za schronienie dla rodziny Eeveech. Wypadek był bardzo podobny do pozostałych, jednak zmieniło się parę szczegółów- nie było tam nikogo, kto zginąłby przez zabójczy blask; nikogo, kto mógłby zobaczyć, jak jajo pęka na tysiąc kawałków i wychodzi z niego Umbreon. Tak, Umbreon, nie Eevee.
   Bardzo ciekawy przypadek- zaraz po urodzeniu, był tak szczęśliwy, że ewoluował...

***

   I tak oto, w ciągu jednego dnia, narodziły się trzy zguby tego świata...

******

Rozdział I: Mistrz zabójców

   Dokładnie trzy lata minęły od czasu narodzin trzech, zabijających wzrokiem wilków...

   - Kaosu! Hanran! - krzyknął zniecierpliwiony Gekido, przechadzając się po dróżce prowadzącej do miejsca spotkań starszyzny. Był bardzo niecierpliwy.
   - Gekido? Przecież mówiliśmy ci, że najpierw musimy coś zjeść! - odkrzyknął Kaosu, wybiegając z krzaków; jego kły były jeszcze brudne od krwi.
   - Mówiliśmy? Ty i kto, a poza tym, kiedy? - zapytał zdenerwowany Absol, zmuszając Poochyenę do odwrócenia się i sprawdzenia, czy nie ma za nią Umbreona. Niestety, nigdzie go nie było.
   - Haaaaaaaaaaanraaaaaaaaaaan! - zawołał Kaosu, jednak odpowiedziało mu tylko echo.
   Gdzie jesteś, Hanran? - pomyślał Gekido i rozejrzał się.
   - Tutaaaaaaj! - krzyknął Umbreon, wyskakując z krzaków i spadając prosto na Absola, przy okazji przewracając go.
   - Ty... Ty... - Gekido spojrzał na niego zdenerwowany, jednak Hanran nic sobie z tego nie robił. - Jesteś dziecinny... - dokończył, powoli się opanowując, a Hanran uśmiechnął się. - To idziemy?
   - Jasne, jak chcesz - powiedział Kaosu, zaczynając iść w stronę miejsca spotkań starszyzny.
   - A... Po co w ogóle tam idziemy? - zapytał Hanran, patrząc gdzieś w dal (byle nie na Gekido) i idąc za Poochyeną.
   Absol westchnął.
   - Pytałeś się już z milion razy - mruknął znudzony, a po chwili dodał: - chcesz być wojownikiem?
   - Chcem - odparł Hanran, a Kaosu zaśmiał się.
   - Nie umiesz powiedzieć 'chcę'? Nie zachowuj się jak dzieciak... Chociaż to nawet zabawne.
   - Nie, nie umiem. - odpowiedział naburmuszony i pobiegł, wrzeszcząc radośnie na cały las: - Chcem być wojownikiem! Chcem być wojownikiem!

***

   Po jakichś dwudziestu minutach marszu, dogryzania sobie nawzajem i wrzeszczenia 'Chcem być wojownikiem!', szczeniaki dotarły na małe, niezalesione wzgórze, z którego widać było cały las.
   Na samej górze, w kręgu, siedziało dwanaście wilków. Każde ze zwierząt miało zamknięte oczy i szybko, niemal niedostrzegalnie poruszało ustami, jakby modliły się niemo.
   Kiedy Gekido, Kaosu i Hanran zbliżyli się do nich, starszyzna nawet nie drgnęła; tylko w ogóle przestała się ruszać.
   - Witajcie - powiedziała jedna z Mighyen.
   - Guten Morgen - odparł Hanran, wyszczerzając zęby w uśmiechu.
   - Nie zachowuj się jak debil - warknął cicho Kaosu, a stare wilki zaśmiały się. - Proszę nie zwracać na niego uwagi, dzisiaj coś mu odwala - powiedział do starszyzny, a ta natychmiast przestała się śmiać.
   - W jakim celu do nas przybyliście? - zapytał ten sam wilk, który wcześniej ich przywitał.
   - Chcemy zostać wojownikami. - odparł Gekido, występując przed Poochyenę i Umbreona.
   Wilk przekrzywił lekko głowę i westchnął, nie odwracając się jednak i nie otwierając oczu.
   Wiedział, że nie może im odmówić. Wilcze legendy mówiły, że nie wolno odmawiać szkolenia szczeniakom w wieku trzech lat, a wilki bardzo szanowały legendy.
   - A więc dobrze. Mamy już nawet kandydata na waszego mistrza - powiedział i krzyknął: - Senshi!
   Przez dłuższą chwilę nic się nie działo, jednak potem dało się słyszeć ciche łomotanie skrzydeł, które z czasem stawało się coraz głośniejsze i jakby... bliższe.
   Kiedy dźwięk stał się naprawdę głośny, okazało się, że nowym mistrzem szczeniaków ma zostać Salamance.
   - Witajcie - przywitał się lądując, a członkowie starszyzny skinęli tylko głowami.
   - Cześć - powiedział Kaosu. - Czy to ty masz nas uczyć? - spytał, chociaż wątpił w to, aby ktokolwiek poza Gekidem i Hanranem mógł spojrzeć mu w oczy i nie zginąć.
   Salamance odwrócił głowę w ich stronę i przyjrzał się dokładnie nowym uczniom, starając się nie patrzeć im w oczy; westchnął.
   - Tak - odpowiedział, skupiając swój wzrok na Kaosu. - Nie dziwię się, że chcecie nauczyć się zabijać. W waszym wieku byłem taki sam... No, poza jednym wyjątkiem- nie zabijałem wzrokiem, lecz w honorowej, bądź nie, walce. - mruknął.
   Dopiero teraz Poochyena, ze zdziwieniem zauważyła, że Senshi patrzy jej prosto w oczy.
   Co jest?! Czemu on... jeszcze żyje?! - pomyślała zmieszana.
   - Czemu... - zaczęła, jednak nie za bardzo wiedziała, jak to powiedzieć - czemu jeszcze żyjesz? - zapytała, nie ukrywając zdziwienia.
   - Nie wiem. - odparł Senshi. - Ale to chyba oznacza, że mogę być waszym mistrzem bez obawy o własne życie - dodał, a Kaosu pokręcił głową z uznaniem.
   - Kiedy zaczynamy trening? - spytał Gekido.
   - Teraz - odpowiedział spokojnie Senshi. - Chodźcie - dodał, zlatując powoli ze wzgórza i lądując gdzieś w lesie.
   - A więc chodźmy - zarządził Hanran, zaczynając zbiegać z górki. Za nim pobiegli Absol i Poochyena, którzy nadal dziwili się, że Salamance wciąż żyje.
   Kto wie, kim jest ten cały Senshi... - pomyślał Kaosu, patrząc w stronę drzew, pośród których zniknął ich nowy nauczyciel. Jednak, coś mi mówi, że nie jest tym, za kogo się podaje... Po treningu porozmawiam o tym z Gekidem i Hanranem. Może im też coś tutaj nie pasuje? W końcu, nie zginął patrząc nam w oczy... - dodał i skrzywił się. Czuję nadchodzącą wielką siłę...

******

Rozdział II: Trening

   Hanran, który przez dłuższy czas szedł za Gekido, razem z nim bardzo szybko znalazł nauczyciela, w przeciwieństwie do Kaosu- ten, cały czas zamyślony, przez jakieś dwadzieścia minut musiał szukać Salamance'a, Absola i Umbreona.
   - Kaosu - powiedział znudzony Senshi, patrząc na nowego ucznia, wychodzącego z krzaków. - Widać, że twoje umiejętności tropiciela w nawet najmniejszym stopniu nie są tak doskonałe jak Gekida. - dodał, a Absol uśmiechnął się.
   - Senshi - zaczął Kaosu; był bardzo zdenerwowany. - Nawet w najmniejszym stopniu nie obchodzi mnie, jak doskonałe są umiejętności Gekida. Jestem Kaosu, a nie Gekido.
   Salamance zaśmiał się.
   - Nie prawda. Nie jesteś Kaosu, jesteś Yoru. - zauważył.
   Poochyena odsłoniła kły i warknęła cicho:
   - Memento mori.
   Nastała długa chwila ciszy.
   - A... Na czym ma polegać trening? - zapytał nieśmiało Hanran, a Senshi i Kaosu natychmiast przenieśli na niego wzrok.
   - Na dzisiejszym treningu, będzie trochę tropienia. - odparł, a Gekido podskoczył z radości. - Najpierw wytropicie Pokemony po ich śladach, a potem zabijecie i przyniesiecie ciała tutaj.
   - A jak niby mamy rozpoznać Pokemony po ich śladach? - zapytał zdziwiony Kaosu, a Senshi prychnął.
   - Mój drogi Kaosu, najwyraźniej nie masz zielonego pojęcia o tropieniu, nieprawdaż? - spytał, a Poochyena zwiesiła głowę. - Tak więc będziesz pracował w parze z Hanranem.
   Gekido posłał nauczycielowi pytające spojrzenie.
   - Gekido już udowodnił, że jest wspaniałym tropicielem. - ciągnął Salamance. - Więc będzie ćwiczył sam. Szczerze mówiąc, myślę, że nigdy nie będziecie w tropieniu tak dobrzy jak on. - dodał, patrząc na Umbreona i Poochyenę. - A teraz ruszajcie.
   Absol, jak oparzony, niemal natychmiast zaczął biec; nie obchodziło go, w jaką stronę biegnie, byle tylko Kaosu i Hanran nie mogli go dogonić.
   Jednak, dwójka wilków nie miała najmniejszego zamiaru śledzić Gekida.
  - No, idźcie już - mruknął Senshi, lecz bez skutku. Poochyena i Umbreon stali w tym samym miejscu, nawet się nie ruszając.
   Hanran?- zapytał Kaosu, a wilk odwrócił w jego stronę głowę.
   Tak?
   Nie uważasz, że Senshi dziwnie się zachowuje?
   Zazdrosny?
   Nic z tych rzeczy! A nawet jeśli, Gekido od urodzenia uczył się tropienia, podczas gdy ja trenowałem siłę.
   Taaa... A ja jestem wspaniałym strategiem.
   Serio?
   Tak, ale...- urwał, ponieważ Salamance machnął mocno skrzydłami, wywołując silny wiatr; kiedy tylko ustał, wilki spojrzały na niego pytająco.
   - IDŹCIE JUŻ! - ryknął, a Umbreon i Poochyena pognały przed siebie.

***

   - Gekiiiiiiiido! - krzyknął  Hanran, kiedy znaleźli się poza zasięgiem słuchu i wzroku mistrza.
   - Myślisz, że odpowie? - zapytał Kaosu, a Umbreon przytaknął.
   - To w końcu mój.... ym, to jest... nasz kolega.
   - Mimo wszystko, wątpię, żeby chciał nam pomóc. Senshi naopowiadał mu głupstw, jakim to jest wspaniałym wojownikiem - mruknął, uderzając z całej siły w kamień, jakby wyobraził sobie, że jest to jego mistrz; kamień po chwili zabarwił się na czerwono, a Kaosu oblizał łapę, z której spływała cienka strużka krwi.
   - Musisz to ograniczyć do minimum - powiedział Hanran ze wstrętem, patrząc na Poochyenę.
   - Ale że co? - spytał Kaosu, udając, że nie wie o co chodzi.
   - Jeśli zostawisz za sobą za dużo krwi, inne, większe drapieżniki mogą zacząć nas śledzić, a potem zaatakować w odpowiednim momencie; a wtedy nawet zabójcze spojrzenie nic nie pomoże. Po prostu koniec, rozumiesz? A poza tym, możesz wykrwawić się na śmierć, czego też byś nie chciał.
   Kaosu spojrzał na niego szczerze zdziwiony. Nigdy nie pomyślałby, że Hanran może być odpowiedzialny i tak... mądry? On sam nigdy by się tego nie domyślił... Jednak brzmiało to bardzo realistycznie.
   - Tak... To prawda - mruknął, zlizując z łapy ostatnią plamę krwi.
   - To jak, idziemy? - spytał Hanran, wskazując na odciski łap na ziemi.
   - Em... A wiesz, jaki to Pokemon? - zapytał Kaosu.
   - Sądząc po wielkości i kształcie, szedł tędy młody Luxio. - odparł, przyglądając się bliżej śladom - Jakieś pięć minut temu! Powinniśmy go dogonić!
   - Ale... Skąd wiesz? - spytała zdziwiona Poochyena.
   - Już mówiłem- po wielkości i kształcie. - odpowiedział.
   - No dobrze, a więc chodźmy - mruknął niechętnie Kaosu.

***

   Podczas gdy Kaosu i Hanran tropili Luxio (a przynajmniej próbowali), Gekido skupiony był na kilku celach na raz.
   Po pierwsze, chciał upolować kilka Tailowów. Był to łatwy łup, który prawdopodobnie nie zadowoliłby Senshiego; w końcu, tak wierzył w umiejętności tropienia Absola... Dlatego też, jego drugim celem został młody Grotle, a trzecim, nadprogramowym, stado Eeveech, które pojawiły się niedawno w tej okolicy.
   Polowanie rozpoczął od najłatwiejszej do zabicia, acz trudnej do znalezienia zdobyczy- Tailowa.
   Wskoczył na pierwsze drzewo, a następnie, bardzo ostrożnie przeszedł na drugie. Szczęście w nieszczęściu - wiatr wiał prosto w jego twarz, nie pozwalając ofiarom na wyczucie Absola, jednak utrudniało mu to nieco poruszanie się bezszelestnie pośród drzew.
   - Memento mori - szepnął najciszej jak mógł; jego zmysły niemal natychmiast wyostrzyły się. Uśmiechnął się.
   Zawsze kiedy mówił te dwa słowa, wszystkie jego zmysły wydawały się lepsze. Nie wiedział, dlaczego tak się dzieje, ale było to bardzo przydatne- podczas polowania, jak również w zwykłym życiu; jeśli jego życie można było nazwać 'zwykłym'.
   Nagle usłyszał szelest krzaków. Zwykły, niedoświadczony łowca odwróciłby szybko głowę, jednak nie on- wiedział, że tak gwałtowny ruch mógłby wystraszyć potencjalną ofiarę. Tak więc powoli odwrócił łeb i spojrzał w stronę, z którego dobiegł szelest.
   Okazało się, że tyle hałasu robił młody Grotle, którego Gekido wypatrzył wcześniej na swoją ofiarę. Wiedział, że pokona żółwia bez trudu, jeśli nie zabójczym spojrzeniem, to zwykłym uderzeniem.
   Na szczęście Grotle stał tyłem do Absola, więc nie mógłby zareagować tak szybko, jak gdyby stał przodem do łowcy. To dawało Gekidowi dodatkowe szanse na zwycięstwo- zanim Grotle odwróciłby się w stronę przeciwnika, minęłyby wieki; a poza tym, na pewno najpierw spojrzałby na łeb przeciwnika, przez co Absol zabiłby go jednym spojrzeniem.
   Gekido nie widział sensu w dalszym snuciu planów- wszystko zostało dopięte na ostatni guzik. Wiedział, że wygra, był tego więcej niż pewny. Spojrzał jeszcze raz w stronę, gdzie prawdopodobnie kryły się Tailowy, a następnie przeniósł wzrok na Grotle.
   Bez ostrzeżenia wyskoczył z liści; Grotle odwrócił się, słysząc tak głośny i gwałtowny dźwięk, jednak było już za późno.
   Absol spojrzał mu prosto w oczy; żółw niemal natychmiast padł na ziemię bez ducha, czemu towarzyszył niesamowity huk.
   Łowca rozejrzał się; czuł się teraz lepiej niż kiedykolwiek wcześniej. Szybko chwycił Grotla za kark i zaczął iść w stronę Senshiego- ofiara była za ciężka, żeby mógł biec, a nawet kiedy szedł, czuł, jak opuszczają go wszystkie siły...

***

   Senshi cały czas czekał na uczniów w bezruchu, obserwując wszystko niewidzącymi oczami.
   Kiedy wreszcie usłyszał szelest krzaków, nawet nie drgnął; po prostu czekał.
   - Senshi! Zobacz, co upolowaliśmy z Kaosem! - krzyknął Hanran, wbiegając na polanę z Luxiem w pyszczku. Za nim szedł wyraźnie spięty Kaosu.
   - Z Kaosem, hę? - spytał, patrząc podejrzliwie na Poochyenę. - W takim razie, dlaczego nie pomogłeś Hanranowi nieść łupu?
   - Bo ja musiałem go nieść przez połowę drogi - odparła Poochyena, patrząc prosto w oczy mistrza; całe jej futro na grzbiecie najeżyło się, kończyny spięły, gotowe do skoku i natychmiastowego uśmiercenia smoka ugryzieniem w miękką, nieosłoniętą łuskami szyję.
   - I pewnie Hanran sam zabił tego Luxia? - spytał Salamance, nie zwracając najmniejszej uwagi na zagrożenie własnego życia.
   Kaosu nie wytrzymał i skoczył, prosto na Senshiego. Jednak mistrz okazał się szybszy- natychmiast zasłonił się skrzydłem, zamieniając je na stalowe.
   Poochyena była równie szybka. Odbiła się od skrzydła, następnie od drzewa i znów skoczyła na Senshiego, jednak ten ponownie zasłonił się skrzydłem. Kaosu, miast odbić się od środka skrzydła, skoczył na jego krawędź, a potem na grzbiet mistrza.
   Niemal w tym samym momencie, coś go z niego zepchnęło. Zdziwiony odwrócił się i ujrzał Gekida, stojącego jakieś trzy metry od niego. Całe jego ciało otaczała czarna energia.
   - G-G-Gekido? - spytał Hanran, patrząc na Absola zdziwiony.
   - COŚ TY MU ZROBIŁ?! - ryknął Kaosu, a Salamance zaśmiał się.
   - Przygotuj się na walkę! - krzyknął, wzbijając się do góry i zostawiając trzy wilki same.
   - Gekido? - powtórzył Hanran, a Absol ryknął rozwścieczony.
   - Nie, to nic nie da. On opanował jego umysł... Hanran, widzisz? Miałem rację. Coś z nim było nie tak, a teraz w dodatku opanował umysł Gekida! Żeby go odzyskać, musimy zwyciężyć w tej walce...
   Chociaż nie sądzę, żebyśmy mieli jakiekolwiek szanse na wygraną.- dodał w myślach.

******

Rozdział III: Anthony

   Kiedy Absol rzucił się na Kaosu, rozpoczynając tym samym walkę, trójka wilków nawet nie zauważyła, kiedy się ściemniło. I to bardzo ściemniło.
   - Gekido, przecież jesteśmy twoimi przyjaciółmi! - krzyknął Hanran, wciąż wierząc, że zdoła uwolnić Absola spod wpływu Senshiego.
   - To nic nie da! - warknął na niego Kaosu, przepoławiając kulę cienia, której Absol musiał niedawno się nauczyć. - Lepiej mi pomóż z nim walczyć!
   - Ale... To nasz przyjaciel... - powiedział nie przekonany Hanran.
   - Teraz to Senshi, a nie Gekido! On opanował jego umysł, ile razy mam ci to powtarzać?! - Kaosu ryknął z bólu, kiedy dostał silną kulą cienia w brzuch i odleciał kilka metrów, uderzając w drzewo.
   - Teraz cię mam - syknął Absol, powoli podchodząc do Kaosu; kiedy był już bardzo blisko i miał zadać ostateczny cios, Umbreon zebrał w sobie całą siłę i zaatakował go kulą cienia, przez co, zaskoczony Gekido poleciał kilka metrów dalej.
   Skierował rozwścieczony wzrok na Hanrana, jednak ten nic sobie z tego nie robił.
   - Zabiję cię! - krzyknął Absol, rzucając się na Umbreona. Jednak popełnił pewien błąd, który od razu zobaczył Kaosu- zawsze atakował tylko jednego przeciwnika, nigdy dwóch. Wykorzystał więc to, że Absol był w powietrzu i zaatakował go w brzuch akcją, przez co Gekido odleciał kilka metrów dalej.
   Znów spojrzał na Hanrana wściekłym wzrokiem; jednak tym razem Umbreon nie stawił czoła zabójczemu spojrzeniu, tylko poddał się, krzycząc z bólu. Najwyraźniej tak działał 'zabójczy wzrok' na inne Pokemony, które również nim dysponowały.
   - Poddaję się, tylko przestań, proszę, przestań! - zapiszczał, zwijając się z bólu; Absol spojrzał na Hanrana nieco łagodniejszym wzrokiem zwycięscy, a potem skupił się na Kaosu.
   - Mnie w ten sposób na pewno nie pokonasz - syknęła Poochyena i niemal w tej samej chwili została powalona mrocznym pazurem. Odwróciła się ostatkiem sił i ujrzał Absola, który zbliżał się do niej, dziwnie się uśmiechając...

***

   Kaosu obudził się w ciemnym pomieszczeniu; jedynym źródłem światła były trzy stare pochodnie, z czego jedna z nich przygasała.
   Rozejrzał się i ujrzał śpiącego Hanrana, z ciężkimi ranami na brzuchu oraz plecach. Najwyraźniej śniły mu się koszmary, ponieważ zaciskał nerwowo zęby i przewracał się na boki.
   - No, nareszcie się obudziłeś - usłyszał głos Senshiego i natychmiast skierował wzrok w stronę, z której dobiegał. Stanął jak wryty, widząc Darkraia.
   - C-co?! - spytał, patrząc z niedowierzaniem na legendarnego Pokemona, stojącego za kratami. Teraz zrozumiał chociaż trochę- był w lochu, należącym prawdopodobnie do jego mistrza, który okazał się Darkraiem.
   - Tak... A teraz pozwól, Kaosu, że wyjaśnię ci to wszystko, o co tutaj chodzi - mruknął Senshi, patrząc z rozbawieniem na Kaosu. - Jestem samozwańczym lordem Darkraiem, bratem boga Pokemonów, Arceusa. To dzięki niemu, mogłem oprzeć się waszemu zabójczemu wzrokowi i dlatego mogłem przyjąć formę Salamanca... Ale po co cię schwytałem? Ponieważ jesteś mi potrzebny do zapanowania nad światem... Wiem, to mało ambitny cel, ale zawsze jakiś, nieprawdaż? - spytał, a Kaosu przytaknął, mimo woli. - A po co był mi Gekido? Nauczyłem go kilku przydatnych ataków, aby mógł schwytać cię i tego Umbreona. - ciągnął. - A ten, tam - wskazał na śpiącego przy ścianie Pokemona, którego Kaosu wcześniej nie zauważył. - Zresztą. Niech sam ci powie... A teraz żegnam - powiedział, odlatując i pozostawiając Poochyenę samą ze swoimi myślami- samą, jeśli nie liczyć dwóch towarzyszy nędzy, którzy aktualnie spali.
   Kaosu nie zamierzał jednak długo obmyślać planu ucieczki- postanowił najpierw zaprzyjaźnić się z Pokemonem, który, skulony w kłębek, pogrążony był w śnie.
   Szturchnął go lekko; czarna kulka odwróciła się przodem do niego i otworzyła oczy. Poochyena odskoczyła jak oparzona, widząc puste oczodoły Houndoura.
   - Witaj. Czekałem, aż skończysz rozmawiać z Darkraiem... A teraz powiedz, jak się tutaj dostałeś? - spytał; jego głowa była odwrócona dokładnie w stronę Poochyeny, mimo tego, iż nie posiadał oczu.
   - Najpierw powiedz mi proszę, jak straciłeś oczy? - odparł Kaosu.
   Houndour westchnął.
   - Eh... Otóż, jestem synem Houndoom i Lucaria, dzięki czemu mogę wykrywać aurę innych; bardzo to ułatwia poruszanie się w tym niebezpiecznym świecie bez oczu... A jak je straciłem? Nie pamiętam. Nie mam wzroku od dzieciństwa, chyba podczas jakichś zabaw w szkole, ktoś mi je wydłubał... - mruknął, przekrzywiając lekko głowę. - A teraz powiedz, Kaosu, jak się tutaj dostałeś?
   - Skąd znasz moje imię? - zapytał wilk, zdziwiony.
   - Darkrai kilka razy tak do ciebie powiedział. - odparł beznamiętnie Houndour.
   - Ah, no tak... A trafiłem tutaj przez mojego przyjaciela, Absola - powiedział Kaosu, a potem opowiedział mu, jak razem z Gekidem i Hanranem poszedł do starszyzny, jak przydzielili mu mistrza i jak przebiegł pierwszy trening. Houndour słuchał uważnie, od czasu do czasu kiwając głową, bądź zadając jakieś pytanie, na które Kaosu od razu odpowiadał.
   - I tak oto się tutaj dostałem - zakończył, a jego towarzysz przytaknął i ziewnął.
   Nagle, za kratami pojawił się Darkrai.
   - Aha, zapomniałem dodać, że od teraz nazywasz się Kaos, a nie Kaosu - mruknął, a Poochyena nawet nie stawiała oporu, tylko przyjęła nowe imię z godnością.
   - Pozwalasz mu na to? - zapytał Houndour, kiedy Senshi zniknął im z oczu.
   - A czemu nie? Właściwie, to Kaos bardziej mi się podoba - odparł wilk, spuszczając głowę. Był bardzo zmęczony.
   - Widzę, że już prawie śpisz/b] - zauważył Houndour. - [b]Oh, niemal zapomniałem. Nazywam się Anthony. - dodał, jednak Poochyena nie usłyszała tego, ponieważ zasnęła.

***

   Następnego dnia Kaosa obudziły głośne kroki; ktoś najwyraźniej schodził do lochu, złożyć im wizytę.
   - ...a najlepsze było to, że wy myśleliście, że śpię! A tak naprawdę udawałem i słuchałem o czym gadaliście! - zaśmiał się Hanran, który najwyraźniej już od kilku minut rozmawiał z Anthonym. - O, Kaos! Cześć!
   - Część, Hanran, cześć, Anthony - odparła Poochyena, podchodząc do nich.
   W tej samej chwili, dwa Pidgeoty wrzuciły do lochu Gekida; jego ciała nie osłaniała już mroczna energia.
   - Gekido! - krzyknęli jednocześnie Hanran i Kaos, podbiegając do rannego Absola.

******

BOHATEROWIE

Kaos - potomek pary alpha, rządzącej całym lasem. Jego prawdziwe imię brzmi ''Yoru'', jednak nikt nigdy go nie używa- i słusznie. Kaos zabiłby każdego, kto nazwałby go Yoru... Zawsze myśli tylko o śmierci i nauce nowych ataków; jego ciosy są naprawdę potężne, mimo młodego wieku. Kocha samotność i rzadko kiedy się odzywa, a jeśli już to tylko komuś dogryza bądź, jednym słowem, wybucha. W trzecim rozdziale Darkrai zmienia mu imię z Kaosu na Kaos.
Ataki: akcja, wycie


Gekido - nieco łagodniejszy niż Kaosu, jednak lepiej nie ryzykować denerwowaniem go. Zawsze sprawia wrażenie zamyślonego, lecz kiedy tylko usłyszy słowo 'walka', bądź jego synonimy, od razu ożywia się. Podczas bitwy często wpada w szał; wtedy nic nie powstrzyma go przed zabiciem swojego celu. Wspaniały tropiciel, wytrawny łowca i niesamowity wojownik- jego jedyną wadą jest słaba psychika.
Ataki: zwód, drapanie, krzywe spojrzenie, kula cienia, podwójna drużyna, mroczny pazur


Hanran - bardzo dziecinny. Nie lubi walczyć, czasem jednak zdarza się, że pierwszy rzuca się w wir walki, a wtedy nic go z niego nie wyrwie, dopóki wszyscy wrogowie nie zostaną pokonani. Podczas polowań zawsze denerwuje swoim towarzystwem Gekida. Płochliwy i łatwowierny.
Ataki: akcja, machanie ogonem, pomocna dłoń, kula cienia


Anthony - spokojny i opanowany Pokemon; nie posiada oczu [nie patrzcie na obrazek...], jednak jego ojcem był Lucario, więc odziedziczył po nim 'dar' rozpoznawania aury innych. Poznajemy go w trzecim rozdziale, kiedy Kaos i Hanran trafiają do lochu.


Senshi - niegdyś mistrz Kaosa, Gekida i Hanrana. Bezwzględny, nie wiedzący co to litość wojownik, który jako jedyny jest w stanie oprzeć się zabójczemu spojrzeniu swoich byłych uczniów. W trzecim rozdziale okazuje się, że nie jest on Salamancem, tylko Darkraiem.

Ostatnio edytowany przez Tsume (2010-08-08 14:56:45)